Innoveren met behoudzucht

Vakantie is een mooie tijd om na te denken over hoe je dingen beter zou kunnen doen. Daarom kwam Advocatie begin juli op een mooi moment met de uitslag van een poll: van de 76 advocaten die reageerden zeggen 67 zich bezig te houden met innovatie. Het punt staat hoog op de agenda. Niettemin vinden 44 advocaten dat hun eigen kantoor te weinig doet aan innovatie. De bedrijfscultuur en organisatiecultuur van het kantoor zouden daaraan debet zijn.

Ik las het bericht begin augustus op het vliegveld, wachtend op het vertraagde vliegtuig dat ons weer naar Schiphol zou brengen. Ik had toen al twee derden van De Business Model Generatie achter de kiezen. Dit is een handboek voor ‘visionairs, game changers en uitdagers die verouderde businessmodellen op de schop willen nemen om de ondernemingen van de toekomst te ontwerpen’.

Uiteraard reken ik mijzelf daar niet toe. Maar enige innovatie in eigen huis kan nooit kwaad. En voor de zakelijke dienstverleners die ik met tekstproducten bedien ook niet. De poll van Advocatie en diverse toekomststudies over de advocatuur wijzen erop dat stilstand leidt tot ondergang. Dus om met mijn opdrachtgevers te kunnen meedenken, probeer ik mijn geest elastischer te maken.

Het boek heeft mij totnutoe zeer geïnspireerd. Het eerste concrete gevolg is de afspraak om erover te brainstormen met een vriend die een middelgroot bedrijf heeft in een heel andere sector. Hij is bezig met het ontwikkelen van nieuwe businessmodellen en het boek keek hem al smekend aan vanaf zijn bureau.

Natuurlijk heb ik in de vakantie ook lichtere kost gelezen. Zoals The Prague Cemetery van Umberto Eco. Het lichte zat ’m vooral in de taakopvatting van een Italiaanse/Parijse notaris die aktes vervalste. Uiteraard voor het goede doel, zoals de staatsveiligheid. Innovatief was vooral dat deze Simone Simonini niet alleen zijn pen als wapen gebruikte, maar tegenstanders zo nodig doodstak of de lucht in liet vliegen.

Eco suggereert overigens dat je met ideeën vooral jezelf moet willen verbeteren en niet de wereld. Op pagina 223 van deze editie (Vintage Books London 2010) schrijft hij:

‘… You cannot change the world through ideas. People with few ideas are less likely to make mistakes: they follow what everyone else does and are no trouble to anyone; they’re successful, make money, find good jobs, enter politics, receive honours; they become famous writers, academics, journalists. Can anyone who is so good at looking after their own interests really be stupid?’

Misschien valt de relatieve behoudzucht van de advocatuur wel te verklaren uit het antwoord op deze vraag.